---

General

{{ Name ;; Artorias
{{ Former names ;; Annabeth
{{ Nicknames ;; Arth, Arty, Tia, Tias.

{{ Age ;; 4 Years
{{ Bithplace ;; Nayland Cattle farm {Buiten RPG
{{ Season of Bith ;; Late spring, Early summer

{{ Gender ;; Female
{{ Breed ;; Australian shepherd
{{ Convinsion ;; Neutral, Bad
{{ Sexuality ;; Heterosexual.

{{ Voice ;; KOMT
{{ Theme ;; KOMT
{{ Quote ;; KOMT

{{ Mother ;; Ashkii {Voormalig account van me.
{{ Father ;; Sheph { NPC
{{ Brothers ;; Freden {NPC}, Noran {NPC}
{{ Sisters ;; None

{{ Former owner ;; The Russet Family. Mother Tia, Father Dean, Older son Shearden, Daughter Vera.
{{ Owner ;; Sköll Hróðvitnisson
{{ Way of living ;; Stray

De teef is gehard door het leven in het koude land dat ze kent als thuis. Hier heeft ze een belangrijke les geleerd; enkel de sterkste kunnen overleven. Zo niet zal je sterven. Het is onzin voor een zwak schoothondje op gebied, prooi en zuurstof te verbruiken. Dus heeft ze een simpele levensdoel; gewoon iedere zwakke hond doden en alle sterke testen. Is dit een logische actie? Nee. Is Artorias logisch? Ook nee. Dankzij een duister gedeelte in haar verleden heeft ze dit geleerd. Iedereen zal uiteindelijk vechten als het voedsel schaars word. Nu wilt ze dus voor haarzelf verkomen. En ook hierdoor is haar vertrouwen enorm gezakt. Ze wantrouwt iedereen, verwacht dat iedereen haar later in de rug zou bijten en is heel realistisch in de term vriendschap. Want vriendschap is niks meer dan een tijdelijk vrede, loopt alles niet als gehoopt, vriendschap over. Het is iets in deze logica die zorgt dat de teef iedereen op een afstand houd. Toch kent ze macht van neutraal overkomen en zal ze dit ook proberen zodra ze uit haar eigen gebied is. Sarcasme en spot is de grootste macht die de licht gestoorde hond tot haar beschikking heeft. Al is haar moed en natuurlijke leiderschap hetgeen dat de eerste stap zou zetten, sarcasme is de zeer geliefde vervolg.

Artorias is kleiner dan de gemiddelde van haar soortgenoten. Haar vlindervormige oren zijn ook was subtieler naar achter gebogen en hebben een knik. Dit is een afwijking dankzij haar kruising al heeft het geen nare gevolgen. Haar pels is dikker dan normaal en heeft een bijna altijd bestaande wintervacht dankzij de kou waarin ze opgegroeid is, het verschil tussen zomer en winterpels heeft bijna geen verschil. Deze pels heeft een zilverappel kleur, een verschil van donker grijs en een licht zilver grijs. Lichtte plukken bruin sieren haar gezicht, poten en oren. Een wit blesje loopt over haar kop en een kleine melkmuil staart rond haar mond. Haar linkeroog is een warmbruin met een licht blauw vlekje, haar rechteroog is een felblauw. Ondanks dat de teef klein is heeft ze een duidelijk aantal spieren onder haar vachtje liggen. Ze word vaak onderschat al is dat een grote fout.

Name Char || What Arty thinks of him/her.
Topics with char.

Name Char || What Arty thinks of him/her.
Topics with char.

Name Char || What Arty thinks of him/her.
Topics with char.

Name Char || What Arty thinks of him/her.
Topics with char.

Name Char || What Arty thinks of him/her.
Topics with char.

History

{{ 0 - 0,7 Years
Een jonge teef, een border collie, Aussie kruising, was net haar huis op een boerderij verloren. Een van haar eigenaren besloot de hond mee te nemen naar haar eerste huis zodat het dier bij haar kon blijven. Ashkii heette die teef. Ze was een zacht wit met bruine vlekken. Haar ogen hadden een felblauw. Ze was angstig door de opgepropte ruimtes maar hyper door de weinige manieren om haar energie kwijt te raken. Om haar toch in beweging te houden nam Tia, haar eigenaar, haar mee naar een agility training. Eerst begreep ze er weinig van en was de drukte, geschreeuw en onduidelijkheid haar teveel. Maar zodra ze ouder werd begon ze haar lot als sporthond maar te accepteren. Ze werd steeds beter en hoewel ze te koppig bleef om een kampioen te worden maakte ze het goed. Dankzij het prijzengeld kon Tia een kleine boerderij voor zichzelf kopen. Deze lag zowat tegen de andere boerderijen aan en ze deelde haar land met een andere boeren jongen. Ashkii genoot weer van de vrijheid waarmee ze gewent was en het was ook met deze vrijheid die zorgde dat ze verliefd werd op een Aussie; Sheph. Samen kregen ze een nestje pups. Twee reutjes en een teefje. Freden, Noran, Annabeth. Het gezin was er blij mee, Tia had ondertussen al twee kinderen met haar partner. Toch was de oudste, de zoon Shearden, niet bij de geboorte van de pups. Deze had een uitwisselingsprogramma geregeld en zat nu in het noordelijke Ijsland. Degene die in zijn plaats was gekomen heette Sköll. Iedereen nam een pup op zich. Freden werd verzorgt en getraind door de dochter van Tia; Vera. Noran werd verzorgt door Dean. De teef werd naar Sköll geschoven. Ze zoogde de eerste maanden bij haar moeder en kreeg puppy training. Ze leerde al heel vroeg de basis dingen zoals zinderlijk zijn en te luisteren naar haar naam. Leergierig als ze was vond ze het leuk dingetjes op te pakken en terug te brengen. Ook maakte ze vooruitgang in de dingen zoals zitten, blijven en in een bange zitten.
{{ 0,7 - 2 Years
Uiteindelijk kwam de uitwisseling tot een einde. Sköll zou terug naar huis reizen en moest het gezin achter laten. Toch was de jonge teef er nog het meest over oneens. Ze had geen ander baasje leren kennen en luisterde naar geen ander dan de jongen. De familie besloot dus om de pup mee te geven. Zo moest de Australian Shepherd vanuit de warme boerderij in het westen van America naar het koude en kille van Ijsland. Ze nam afscheid van haar moeder en broers om daarna in het kooitje te gaan en een angstige vlucht mee te maken. Toen ze er weer uit kwam was ze onaangenaam verast door kou en sneeuw. Beiden had ze nog nooit meegemaakt. Na enkele troostende woorden van Sköll durfde ze de stappen te zetten. Ze leerde al snel de kou te verdragen en haar dunne lichtte pelsje paste zich ook aan aan de altijd aanwezige kou. Haar baasje leek ook op een boerderij te wonen. Een grotere met grote ruwharige runderen en Ijslanders, een pluizig paarden ras. Met veel geduld werd haar geleerd hoe ze met de springerige paarden om moest gaan en op moest passen voor de zware passen van de koeien. Nog meer trucjes, nog meer dingen. Ze hielt ervan om dingen te leren en was altijd wel bezig spullen te verzamelen voor het gezin. De teef kreeg een andere naam, niet meer Annabeth maar Artorias, naar de stoere teef die ze was geworden. Artorias rende naast de rijpaarden als ze op een buitenrit gingen en genoot van de stilte die een leeg landschap met een vulkaan kon geven.
{{ 2 - 3 Years
Oorlog. Dit verpeste haar geluk evengoed als dat van ieder ander. Het ging steeds slechter met de wereld. Het gezin van Sköll kon de fok van de dieren niet meer aanhouden. Niemand had nog een rijpaard nodig en alle runderen werden geslacht voor gedroogd vlees. De paarden werden losgelaten en moesten zichzelf maar redden. Ze twijfelde zelfs nog om Artorias weg te doen, vrij te laten. Toch was het de teef die het gezin bijstond terwijl ze naar de algemene bunker reisde. Daar werd ze vuil aan gekeken, ze konden mensen al niet onderhouden, laat staan een hond. Maar het deerde de hond niet, ze bedelde niet als ze weer eens honger had en was een trouwe vriend voor Sköll. Ze leefde van het ongedierte dat zich aangetrokken voelde door de vuile lijven. Zo leerde ze voor het eerst te jagen. Het was pas tot eten schaars werd toen ze vals begon te worden. Want de teef had nooit een ander gekend dan Sköll, voor haar was de jongen haar roedel. Ze zou zelfs voor hem sterven zou het moeten, hij was haar leider en dat was haar taak als volger. De familie had nog gedroogd vlees voor hun zelf, toch hadden ze al meer dan drie kwart afgestaan en was dat laatste beetje hun noodvoedsel. Ook hun leden honger om het op te sparen. Andere kwamen smeken, probeerde te stelen of werden agressief. Het was laat in de avond toen Sköll eens uit zijn bed stapte en een rondje ging lopen, Artorias ging zoals altijd mee, dat iemand de jongen ervoor aanviel. De ander was dun maar had nog een stel spieren, de hond had zich afzijdig gehouden bij het smeek en het dreigen. Maar zodra het vage geval zich op de jongen wierp sprong ze naar voren en begon ze te vechten. Sköll ontsnapte uit de greep en probeerde haar tot een stoppen te dwingen. Ze was buiten zichzelf en was erop gebrand de ander de keel door te bijten. Maar Sköll bleef de leider voor haar en ze werd terug tot rede gebracht. Dit voorval kwam steeds vaker voor, zo vaak dat de hond als zwaar agressief werd afgeschreven. Ze gromde bij het aanzien van een persoon die naar angst of adrenaline rook. Uiteindelijk kreeg ze zelfs wat doden op haar naam. Maar de familie overleefde het merendeel. Artorias was helemaal afgestemd op mensen, ze waren haar roedel, ze waren haar vijanden zoals een vijandige roedel. Honden werden haar steeds vreemder al loste ze ook hun aanwezigheid op met grommen of vechten.
{{ 3 - 4 Years
Meer armoede en het doden aantal van de oorlog was nog niet eens op zijn piek. Ijsland was geen gewild doel voor de bommen, maar zonder de handel raakte de producten snel op. Ook mensen joegen nu op het ongedierte. Haar voedsel was nu ontnomen. Enkele boten met noodvoedsel meerden aan en brachten vluchtelingen mee naar europa. Sköll met de familie zouden ook vertrekken. Maar Artorias zou niet mee kunnen, ze zouden moeten scheiden. Na een pijnlijk afscheid glipte de hond op een van de overvolle schepen. Ze leefde van restjes, vuil en een enkele rat. Het was dankzij vriendelijke mensen die haar onder lieten duiken dat ze nog leefde. Achter haar ging het ijzige land in vlammen op, toen ze achterom keek zag ze haar enige wereld branden. De altijd blauwe lucht werd zwart.

Eenmaal in Europa sterke ze aan door vers prooi, ze volgde haar voedsel en schoon water. Waar ze naar toe ging boeide niet. Zwerfhonden die ze tegen kwam bevocht ze, sommige tot hun dood. Al het gebied waarin ze verbleef eiste ze tot haarzelf. Dat was haar manier van overleven, de sterkste zijn. Uiteindelijk sloot ze zich aan bij een zwerfgroep. De combinatie van honden veranderde steeds. Het waren drie honden die altijd hetzelfde bleven; twee broers, een daarvan de leider, en een zwangere teef. Door deze groep leerde beter vechten dan ooit, kreeg ze het lef die een huishond niet kon krijgen. Ze trok het meest op met de leider en de zwangere teef. Jammer genoeg kreeg niet de kans om de pups te zien, zelfs niet om zelf een nestje te krijgen met de reu die ze lief had. Ze vond haar eigen weg weer bij het eenzame reizen.