Met grote passen liep de teef richting de rivier, om wat te drinken. Van dat rondlopen kreeg je echt veel dorst. Bloed zat op de borst van de teef, die zojuist een vogel gedood had. Haar ogen stonden kil, emotieloos, zoals altijd. De geur van een hond drong haar neus binnen, wat haar ietwat angstig op liet kijken. Hond. De teef was bang van zichzelf, dat wist ze. Ze deed dingen die ze totaal niet wilde doen, maar deed het. Onbewust. Iets in haar kop schakelde om, ze zette haar tanden in de huid van een hond en dan lag die ineens op de grond. Iets zei: 'vermoord het, vermoord het,' elke keer opnieuw, en de teef luisterde. Nou, haar poten. Die droegen haar richting de hond, hoeveel ze er ook tegenin werkte. Het was lastig, heel lastig. Ze had al onbewust een aantal honden vermoord, haar zus aangevallen, ze was een last geworden voor haar baasje. De teef keek met een kille blik voor zich uit, likte het bloed uit haar witte haren. Het bloed gaf haar altijd een kick, ze deed het erom. Maar dit keer was het onschuldig geweest, ze had gewoon gejaagd en gegeten. Alles heel onschuldig. Niet zoals altijd, dat het bloed in haar vacht zat omdat ze iemand aanviel.
Ineens zag ze de hond zitten. De teef hoorde de stem in haar kop weer, die haar vertelde dat ze de hond moest aanvallen, vermoorden. De teef begon zoals altijd te grommen, hard. "Vermoord haar, vermoord haar," zei een stem in de kop van Trinity, die met een ijskoude, emotieloze blik grommend naar de teef keek. Een stafford. Die had nog wel een kans tegen Trinity. Kwijl liep langs de lippen van de teef, schuim stond op de lippen van de teef, die haar lippen omhoog had gedaan om haar sneeuwwitte tanden te laten zien. Haar houding was bijzonder dominant, haar borst stond naar voren, haar oren ook. Ze begon te trillen, hoeveel ze zichzelf ook verzette. "Vermoord haar, vermoord haar," zei haar instinct weer, die bijna de macht over de teef greep. Ze probeerde zich tegen haar instinct te verzetten, maar deze was sterker dan haar wil. De teef blafte luid, hard en laag. Dreigend. Ze keek naar de stafford. Zijzelf was een American pit bull terrier, maar dat kwam in de buurt van stafford. Ze zagen er meestal hetzelfde uit. Meestal. De teef zette stappen richting de teef voor haar, grommend. Haar spierwitte tanden waren goed zichtbaar.

Hond.. Hier was een hond. Het instinct begon meteen met roepen; De hond moet dood! Vermoord de hond! Trinity snoof zachtjes, het schuim stond op haar lippen, haar spierwitte tanden waren prima zichtbaar geworden door haar opgetrokken lip. Ze snoof, gromde en haar nekharen gingen langzaam overeind. Haar borst stond dominant naar boven, haar kop lag hoog in de lucht. Ze zag ook algauw een hond, een stafford, die misschien nog wel een kans had als de teef haar aanviel. Die andere hondjes hadden niet eens een kans, al had ze ook al bijna twee staffords vermoord, dus het ras betekende niet alles. Iedereen onderschatte haar, iedereen zag haar als een lieve pitbull, maar zo was ze niet. Haar ‘binnenkomst’ van vandaag liet dat al zien. Ze keek naar de teef voor haar, die ze met één sprong kon aanvallen, maar ze wist niet zeker of ze op de teef zou landen, dus nam ze het risico niet. Ze gromde, kwijlde en piepte, zich verzettend tegen haar instinct, maar hij won het mentale gevecht. De teef was echter laf en rende er hard vandoor, richting de rivier. Trinity liep haar langzaam, grommend, achterna, maar zelfs Trinity nam niet de moeite om in deze rivier te springen. Ze ging grommend aan de kant staan, trillend en kwijlend. Maar doordat de hond bijna uit het zicht veld van de teef was, kwam ze langzaam tot rust. Haar neus rook de hond nog goed, net zoals de angst van de hond, maar ze keek nu enkel nog met een emotieloze blik naar de hond. Ach, als die zo laf was om weg te gaan.