Smoke

Onderwerp: Smoke ma sep 01, 2014 8:25 am

It's like a man and his car

Brrr.. Wat was het hier eng zeg! De teef keek met grote ogen rond, naar de korte stukjes stronk die nog stonden, het verbrande as wat op de grond lag en naar de omgevallen bomen, die het gebiedje toch iets opfleurde, door de mosjes die eraan groeiden. Op de grond groeiden er wat plantjes, die tussen het vruchtbare as gekomen waren, maar meer was hier niet te vinden. Het was hier echt heel anders dan in het gezellige, groene bos waar ze geslapen had. Z wilde namelijk naar het stadje in de buurt, maar moest daarvoor eerst door deze verschrikkelijke plek. Wat kon hier gebeurd zijn? Ze vroeg het zich echt af. Ze woonde hier al een langere tijd, maar deze plek had ze nooit eerder gezien. Vreemd, want ze woonde hier echt al bijna 2 jaar – ze was 2 jaar namelijk. Ze had meer in het zuiden gezeten. De teef keek ergens toch wel nieuwsgierig rond. Het was vreemd, het verbaasde haar dat het er hier zo slecht uit zag. Ze wist dat de stadjes er ook slecht aan toe waren, maar dat is toch logisch als mensen het niet meer onderhouden? Tenminste, dat leek de teef zo. Ja, zo zag zij dat, misschien zagen andere honden dat anders. Kon, dat kon allemaal.
De teef was nieuwsgierig of zij de eerste was die deze plek ontdekt had, of dat deze plek al lang zo was. Ze had wel iets over een verlaten plek als deze gehoord van haar moeder. Die vertelde haar veel verhaaltjes, had haar verteld dat er ook slechte honden waren die gemene dingen deden, maar Chevy geloofde dat niet. Waarom zouden ze dat doen? Waarom genoten ze niet gewoon van hun leven? Slechte dingen doen was toch niet leuk? Of misschien vonden die honden dat wel leuk? Nee, besloot de teef unaniem, dat was niet leuk. Ze scharrelde wat door het hoge as, wat sowieso tot de bovenkant van haar pootjes kwam. Ze snoof de lucht op. Het rook hier verbrand. Even dacht ze terug aan de dag dat haar moeder het verhaal vertelde.
“Ergens in Inuma is een bos, een verbrand bos. Door de slechte mensen, die dat leuk vonden. Ze hadden ruzie en op het moment leefden er daar mensen, goede mensen. Naast het groene bos, wat zo genoemd is door de gifgroene blaadjes die aan de bomen hangen. De bomen zijn laag, afgebrand. Er ligt veel as. Maar Chevy, je moet daar niet komen! Het is er slecht, je kan heel ziek worden van de afvalstoffen die in de lucht hangen.”
De teef herinnerde zich dat. Het was twee jaar geleden dat ze dat verhaal gehoord had. Misschien waren die stoffen nu al weg? Ze hoopte het wel want nu kon ze er niet meer snel uit. En ze wilde niet ziek worden. De teef versnelde haar pas wat, hopend weer terug te komen bij het groene bos, maar het was hier zo groot. Je zag alleen grijze lucht en donkere bomen. Ze snoof eventjes. Een hond! Misschien kon die haar helpen! “Hallo!” sprak ze vrolijk. Ja, dan kon ze geholpen worden en had ze gezelschap. Ze begon onbewust te kwispelen, zoekend naar de hond, zo lang mogelijk haar adem in houden om weinig lucht binnen te krijgen.

+ Eerste post voor Arty, daarna open.

But then a dog and her car

Onderwerp: Re: Smoke di sep 02, 2014 5:03 am

Artorias liep door de veraste bomen. Haar oren lagen plat in haar nek terwijl haar tweekleurige blik kil stond. Nee, niet kil. Eerder afwezig. Ze haatte vuur. Vuur had haar land van ijs verschroeit. Het waren de vlammen die de hemel zwart kon kleuren. Zodra ze haar ogen sloot rook ze het nog, dezelfde geur die hier nog lichtjes hing. Als een walm, het rook sterk, waarschuwde je dat het al te laat was. Het was een spottende geur. Een trilling gleed langs haar botten, door haar pels heen. Als dood een bij gestoken keek ze achterom, haar spieren gespannen, haar blik ferm. Maar wat ze zag was niet is wat ze kon bevechten. De beelden van rijzende vlammen achtervolgde haar. Zoals de schaduwen die naar gluurden tussen de omgevallen bomen door. Ze klemde haar kaken op elkaar, staarde verwoed naar de grond. De vlammen bleven zich voor haar ogen oprijzen. Ze beten elkaar, siste, vochten om de plaats zo hoog mogelijk aan de hemel. Rook vergiftigde de zon, verbood het licht de zee nog te raken. Wederom werd haar adem ontnomen, alsof ze het gif weer proefde. Met een ruk keerde ze haar kop om, een diepe grom verliet haar keel.

Who’s that rider?

Het instinct om te rennen kwam weer in haar op. Het greep haar weer om de keel, zorgde ervoor dat haar kop weer de rook zat. Ze had al maanden geleden geleerd dat rennen niks op loste. Het volgde, jaagde je op. Fluisterde stemmen in haar kop spoorde ze aan, voedde de vlammen. Alles kon branden, zelfs het eeuwenoude ijs dat een land had gevormd. Iedereen vreesde vuur. Zijn kracht kon leven op iedere plek vervangen door dood. Het grijze bos waardoor ze liep was ooit groen. De hemel veranderde van blauw naar grijs. Rode tongen maakte een zilveren pels zwart. Maakte blauwe ogen hard. Woorden kort. Zorgde ervoor dat de wolven vluchten en enkel honden achterliet. Vuur drong in je kop, maakte ook die zwart. Alleen de geur al maakte je gek. Vuur in je kop, een ziekte zonder geneesmiddel. Het kneep je adem af, maakte je hart wild en fokte je helemaal op. Woorden staken vast, bevochten de drang te schreeuwen. Een diepe grom reed op vanuit haar borstkas, vulde haar keel en leek alles te vullen. De stilte van as werd door gesneden door haar geluid.

Tell me who’s that rider.

Artorias hief haar kop en verjoeg de beelden weer. Grijs kreeg weer kleur, de zon zag nu as. Vlammen doofde en smeulde nog na. Licht grijs, bijna witte rook, doorzichtig, verdween simpel in de wind. Haar houding werd weer groots hoewel de teef klein was. Ze straalde een macht uit, een zelfverzekerdheid. Het waren de verschillende gekleurde ogen die nog altijd hard en afwezig stonden. De geur van af beet nog waar het kon. De teef hoorde een stem, een begroeting. Onbedoeld liep ze er naar toe. As sierde haar vacht, hoe het erin kwam wist ze niet. Ze herinnerde zich wel eens vaker dingen niet. Grijs als het gebied om haar heen kwam ze langs een omgevallen eik tevoorschijn. De teef was groot, maar ze leek zwak. Minstens zwakgeestig met haar gekwispel. ‘Hea’ sprak ze in de taal die haar eigen was. De klanken waren dieper dan normaal en werden aan het eind van het woord naar beneden getrokken. Het was een sterk maar hard accent. Al viel het minder op bij de algemene taal was het altijd aanwezig.

Wrote the book about of seven sea’s.

Onderwerp: Re: Smoke wo sep 03, 2014 4:41 am

Shoes and ass

Speels denderde de mollige pup over het knisperende hout, achter Grimm stoof zilverig as op dat zicht telkens vlak achter zich sloot. De pup rende al blaffend en joelend verder terwijl de wolk as hem dreigde in te halen, met een doffe stoot sprong de pup en achter hem sloten de verstikkende tanden van de wolk zich. Met een grom van pret dook de pup onder een afgebrande boom door en vloog verder over het gebied dat nog steeds doods en assig leek. Echter had hij nooit meegemaakt dat dit bos ooit groen en levendig was, voor hem was het een feit dat dit bos altijd al doods en verbrand was. Zijn dikke neus snoof de lucht in en met veel gekuch en gelag hoestte de Engelse Bulldog zijn longen uit zijn lijf. "Dom dom dompidee dompidee na la pom pom pompelmoes dompi dompi schoooooeeenen." zong hij ruw en luid door het zilveren bos voor hem, zachtjes galmden zijn woorden terug en met een geschatter sprintte Grimm verder. Weer werd hij achtervolgd door de stofwolk en met een gegrom en ontblote tandjes draaide hij zich om "Verdwijn!" zijn stem leek opgeslokt te worden door de grote wolk, ook de pup verdween in de grijze massa en met een hoestend kwam Grimm uit de wolk gelopen. Versuft viel het ding over zijn poten en met een doffe plof en onhandig gedoe kwam Grimm op de grond terecht met al zijn pootjes in rare houdingen. Zijn kop lag begraven in een hoopje verbrand hout en as. Kuchend en lachend trok de pup zijn kop uit de hoop "Die wolk achtervolgt me!" riep hij uit toen hij twee hondachtige figuren voor hem kon waarnemen, langzaam verdween de wolk achter hem en werd de lucht weer wat frisser en minder drukkend.