De wilde hond liep langs de lege straten. Haar tweekleurige blik gleed lans de huizen. Ze waren verwoest, kapot, dood. Nou ja, zover een huis dood kon zijn. Voor haar kon een huis best dood zijn. Het zag er hier ook niet al te levendig uit. De teef was er wel aan gewent. In haar voormalige thuis hadden ze ook veel dode huizen, ze waren oud en verzakt door de altijd bewegende grond. Artorias zette zorgvuldig iedere poot op de ongelijke vloer. Losse stenen, gruis en glasscherven. Ze bezaaide de grond. Om haar heen was het niet beter, onder de grijze wolken leken de al kale huizen nog grijzer en doder dan normaal. Echt ze moest eens ophouden of een huis dood was. Natuurlijk, nu lette ze erop. Waarschijnlijk zouden alle huizen vanaf nu dood zijn in haar ogen. Leuk. Misschien kon ze ergens onderdak vinden, de avond zakte al en al was ze nog niet moe was een onderdak voor de nacht altijd fijn. Het duurde niet lang voor ze een nog ietwat contact huisje vond. In haar ogen was een kleine gat waar ze zich door geen kon wurmen en een stabiel uiterlijk contact. Grijzend kroop ze door de nauwe opening en klom omhoog. De restanten van het dak waren gewarmd door de enkele stralen licht. Vanaf hier kon ze de wegen om haar heen in de gaten houden op indringers. Ja, voor vannacht was dit huis van haar, net zoals de straat… Ze was wat hebberig. Misschien een beetje maar… Viel best mee. De teef liep nog maals naar beneden, liet haar geur achter en claimde heel gebouw voor zichzelf in. Eenmaal daarmee klaar liep ze weer terug naar boven, ging op het dak liggen en bedacht zich hoe een indringer haar zou zien. Nauwelijks afstekend met haar zilveren pels tegen de grijze achtergrond. Als een koningin van het land, torend boven alles en iedereen. Die gedachtte deed haar meer dan goed.

{Eerste post Trinity, daarna open.