Zijn staart zwaaide rustig heen en weer terwijl hij over de zachte bosgrond liep. Verschillende geuren drongen zijn neus binnen, en opgewonden volgde hij het geurspoor van een konijn. Hij zou het niet vermoorden, hij had pas geleden nog gegeten. Maar een beetje opjagen kon geen kwaad. Met zijn staart omhoog en zijn neus aan de grond, draafde hij verder. Hij genoot van de frisse lucht en de warme ochtendzon die hem verwarmde. Hij begon steeds meer aan het leven in het wild te wennen. Hij had een moeilijke geschiedenis achter zich, maar daar wilde hij zich niet te veel op concentreren. Over het algemeen was de jonge rasloze hond optimistisch ingesteld.
Hij was als pasgeborene op straat gevonden, en naar het asiel gebracht. Daar had hij nooit genoeg eten gehad, omdat de andere honden over hem domineerden. Hij groeide slecht en was ziekelijk geworden. Niemand wilde hem hebben. Tot er een man kwam die hem uitkoos, de kleine bruine pup die in een hoekje lag weg te kwijnen. De man, Steve Holkins, nam hem mee naar huis en liet hem aansterken. Het huis stond aan de rand van een prachtig bos, waar de pup zo vaak als hij wilde naar toe kon gaan. Elke morgen liep hij met zijn baasje mee naar zijn auto om te gaan werken, en als Steve terugkwam lag hij al op de veranda te wachten. Hij was uitgegroeid tot een vrolijke jonge hond, en hij en Steve waren onafscheidelijk. Totdat Melany verscheen. Ze kwam steeds vaker, en moest niets van Finn hebben. Als ze met Steve ging lopen in het bos, mocht hij niet mee, en steeds vaker lag hij alleen op de veranda. Toch vergaf hij het haar, want zijn baasje hield van haar, en hij voelde dat hij er gelukkig door werd om haar te zien. Hij accepteerde haar, maar alleen voor Steve. Toen op een dag Steve niet meer terugkwam van zijn werk, en de dagen daarna ook niet, was hij onrustig geworden. Hij krabde aan de deur, rende blaffend door het huis en voelde een akelige knoop in zijn maag die hem vertelde wat hij niet kon geloven; Steve zou niet meer terugkomen. Na ongeveer een week kwam Melany hem ophalen. Ze huilde in zijn vacht, en hield hem veel te stevig tegen zich aangedrukt, maar hij liet het toe. Hij voelde het verdriet door zich heen razen, het pijnlijke gemis dat zijn baasje nooit meer terug zou komen. Melany had hem meegenomen, en in het begin hadden ze een vrij goede band gehad. Maar terwijl de maanden verstreken, keek ze nauwelijks meer naar hem om. Hij kreeg te eten, mocht twee keer per dag zijn behoeften doen in de tuin, en lag de rest van de dag in zijn mand in de gang. En toen brak de vakantie aan, ze nam hem mee in de auto en hij dacht dat ze misschien eindelijk iets samen zouden gaan doen. Maar ze had hem vastgebonden aan een boom, en was weggereden. Hij had daar dagen gelegen, zijn nek opengehaald door de halsband en zijn keel droog van de dorst. Hij had net zo lang op de riem gebeten tot die doorbrak, en had zich naar een beekje gesleept. Toen hij zijn dorst had gelest was hij op zoek gegaan naar iets te eten. Hij had er moeite mee gehad, maar uiteindelijk waren zijn jachtinstincten weer naar boven gekomen. Nu, een paar weken later, had hij het prima naar zijn zin in het woud, en ook al verlangde hij nog steeds naar Steve, hij was tevreden over zijn leven.

Hij volgde het geurspoor zo geconcentreerd dat hij de stem pas hoorde nadat hij de geur rook. “Hallo!” hoorde hij een teef roepen. Haar stem klonk vriendelijk, maar hij was wel wat wantrouwig. Hij had aangeleerd andere honden niet te snel te vertrouwen, en wat afstand te bewaren. Maar iemand die zo duidelijk liet merken dat ze aanwezig was, zou hem toch nooit willen aanvallen? Hij hoorde haar stem weer, en kwam toen met aarzelend zwaaiende staart tevoorschijn. Hij stelde zich verlegen en onderdanig op, en keek haar nieuwsgierig aan. ‘Hallo,’ sprak hij voorzichtig.

[ Is het goed als ik er bij kom? ^^ ]

Zijn eerste reactie toen hij de stem hoorde, was om zich om te keren en te vluchten. Hij had het niet zo op andere honden, omdat hij alleen in het asiel met hen in aanraking was gekomen, en dat waren geen positieve herinneringen. Zowel bij Steve als bij Melany had hij nog nooit een andere hond gesproken, alleen maar gezien vanuit de verte. Daardoor had hij een slecht beeld bij welke andere hond dan ook, en wilde zich eerst niet laten zien. Alleen toen besefte hij dat hij wel behoefte had aan wat sociaal contact, na al die stille weken. En bovendien, als de hond hem aan had willen vallen, had hij dat al lang gedaan en bovendien niet zo hard geroepen. Nog een keer klonk de stem, ditmaal wat aarzelend. Dat gaf de doorslag. Een aarzeling was het bewijs dat het niet om een agressieve hond ging, toch? Voorzichtig kwam hij uit de struiken tevoorschijn, en stelde zich onderdanig op. Zijn staart laag, en zijn oren plat, hij keek haar niet recht in de ogen. ‘Hallo,’ sprak hij voorzichtig. “Hallo pluizenbal!” antwoordde het teefje vrolijk, en hield haar kop schuin. Ze kwispelde en blafte vrolijk. “Ik ben Chevy, de stafford!” Haar stem klonk vriendelijk en vrolijk, en hij voelde zich al wat meer op zijn gemak. Zijn oren kwamen naar voren, maar zijn houding bleef wat onderdanig en afwachtend. Hij wist niet goed hoe hij zich moest gedragen, vanwege zijn gebrek aan sociaal contact. “En wie ben jij?” was de vraag van Chevy, waarna ze een speelse houding aannam. Dat kende hij! Dat had hij zelf ook altijd gedaan als hij wilde dat Steve met hem speelde. 'Mijn naam is Finn,' zei hij vriendelijk, en in zijn ogen danste een vrolijk lichtje. Deze hond leek hem aardig, en hoewel het contact hem wat in de war bracht, voelde hij zich wel vrolijk. “Hoe lang woon jij hier al?” vroeg ze, waarna ze haar kop nieuwsgierig schuin hield. Hij dacht even na. 'Een aantal weken..,' antwoordde hij. En hij glimlachte. Hij was blij dat hij zo'n vriendelijke hond had ontmoet. 'En jij?'